Tweede week in Tanzania

Mambo!

Weeral een week voorbij, wat gaat de tijd toch snel!

Deze week was een rustige stage week, aangezien we dagdiensten hebben gelopen. Maandag vlogen we er direct goed in en heb ik 2 bevallingen kunnen uitvoeren. Dinsdag was het iets rustiger en kon ik 1 bevalling uitvoeren. Woensdag was het zeer rustig op stage, zo rustig dat er maar 1 vrouw op de verloskamer aanwezig was. Hierdoor hebben we niet veel leerkansen gehad en was er geen bevalling aan de orde voor mij. Deze schade werd echter donderdag weer goed ingehaald, want dan was het weer ‘full house’. Hierdoor heb ik veel leerkansen gehad en 2 bevallingen kunnen uitvoeren. 1 van deze 2 bevallingen verliep echter wat gecompliceerder. De barende was een primigravida (=eerstbarende) en werd onvoldoende geïnformeerd over efficiënt persen door de begeleidende vroedvrouwen. Hierdoor kwam het dat de vrouw een compleet verkeerde perstechniek had en niet perste op de momenten dat zij contracties had. Ik probeerde de vrouw zo goed mogelijk uit te leggen hoe zij goed kon persen, maar omwille van de taalbarrière was dit niet altijd even duidelijk. Ik probeerde hulp te zoeken bij de vroedvrouwen, die konden vertalen. Ik merkte echter snel dat de vroedvrouwen niet echt vertaalde wat ik zei, omwille van de intonatie en de fysieke slagen die werden gebruikt door de vroedvrouwen. Het feit dat de vroedvrouwen hier al eens durven te slagen naar de barende vrouwen wanneer zij niet echt luisteren, is nog steeds wennen. Een feit waar ik ook niet goed aan kan wennen, is het feit dat er geen rekening wordt gehouden met steriliteit. Het plaatsen van de blaassonde en het aanprikken van het infuus, gebeurd zonder voorafgaande ontsmetting. Ook wanneer het materiaal per ongeluk onsteriel werd gemaakt, gebruiken zij dit toch nog verder. Ik ben gedurende deze eerste 2 weken dan ook zeer afstandelijk geweest om deze handelingen uit te voeren. Dit komt vooral door het feit, dat ik voorafgaand geen ontsmetting kan uitvoeren. Ik besefte na deze 2 weken echter wel, dat als ik weiger deze handelingen uit te voeren omwille van de onsteriliteit, ik niet kan oefenen op deze handelingen. Hierdoor ontneem ik mezelf ook veel leerkansen. Ik besloot om na deze twee weken toch eens een blaassonde te plaatsen. Ik voerde de handeling uit zoals ik geleerd heb op school, maar zonder het ontsmetten. De vroedvrouwen hebben deze handelingen gezien en vonden het goed. Na het plaatsen, voelde ik mij zeer ongemakkelijk hierbij. Dit omwille van het feit dat ik mezelf ervan verweet ,deze vrouw nu misschien een blaasontsteking te hebben gegeven. Ik hoop dat de vroedvrouwen mij volgende keer zelfstandig de blaassonde laten plaatsen en ik zo toch voor het plaatsen, de vulva kan ontsmetten met het aanwezige ontsmettingsmiddel.

Ik heb mij gedurende mijn verblijf in het Mount Meru Hospital, al een paar keer vragen gesteld over de prioriteiten van het ziekenhuis. Om jullie een beeld te kunnen geven, de bevallingssetten in het ziekenhuis zijn verroest, waardoor het materiaal bot wordt. Het plaatsen van een episiotomie wordt dus als zeer pijnlijk ervaren door de vrouwen. Ook zijn de navelklemmen, niet-steriele handschoenen en beschermschorten soms op, maar donderdag werd er wel een heel fancy televisie in de verloskamer omhoog gehangen. Wanneer deze televisie werd geplaats, was het juist een moment in de verloskamer waarop veel medisch materiaal op was. Ik merkte dan ook aan de reactie van de vroedvrouwen, dat zij deze televisie overbodige luxe vonden en dat dit geld beter kon besteed worden.

Tijdens mijn stages in België, kreeg ik steeds goede feedback over de wijze waarop ik mijn damsteun uitvoerde. Hier heeft elke vroedvrouw echter een andere manier van uitvoeren, wat zeer verwarrend is. De vroedvrouwen hier leggen een heel harde link tussen het correct uitvoeren van de damsteun en het al dan niet ruptureren van de vrouw. Hierdoor kan het dus voorvallen dat je er soms van wordt ‘beschuldigd’ de vrouw te hebben laten ruptureren, door het niet adequaat uit voeren van de damsteun. Soms wordt er niet gedacht aan het feit dat je het ruptureren bij bepaalde vrouwen niet kan voorkomen. Gelukkig had een student vroedvrouw mij hier al voor gewaarschuwd en was ik hier op voorbereid wanneer mij dit overkwam. Dit is helemaal geen fijne ervaring, want ik weet uit ervaring in België en de nodige theorie rond de damsteun, dat ik deze adequaat en correct hebt uitgevoerd, maar toch voelde ik mij schuldig en verantwoordelijk hiervoor.

Vandaag was het dirty-day met Projects Abroad. Dit houdt in dat alle vrijwilligers van Projects Abroad samenkomen en samen hun handen vuil maken voor het goede doel. Vandaag werd er verder gewerkt aan het bouwproject van een school in een Massai dorpje. De rit naar dit dorpje was op zich al een heel avontuur. Het heeft de afgelopen twee dagen hier heel hard geregend, waardoor alle wegen modder zijn. Na 1 uur al hobbelend en schokkend te rijden, reden onze twee bussen vast in de modder. Na ongeveer 1 uur zwoegen en schuppen met alle vrijwilligers en behulpzame voorbijgangers, werd de moed opgegeven en kon er maar 1 bus bevrijdt worden uit de modder. Uiteindelijk werden we allemaal opgepikt door een 4x4, die ons verder naar het dorpje bracht. In het dorpje aangekomen, stak iedereen de handen uit de mouwen en werd er ijverig gewerkt. Wanneer de honger zijn tol begon te eisen, vertrokken we allemaal weer in de 4x4 richting onze bussen. Wel was er nog altijd maar 1 bus bevrijdt kunnen worden en zat de andere bus nog vast in de modder. Iedereen werd dus op 1 bus geplaatst. Wanneer wij echter een controlepost passeerden, werden we natuurlijk tegen gehouden. Veel te veel personen in 1 bus, dit was niet veilig. Hierdoor moesten een aantal vrijwilligers afstappen en met de dala dala (=bus) naar de afgesproken plaats komen.

Na ons buikje goed rond gegeten te hebben, gingen we allemaal terug naar de bus. Tot ieders verbazing, stond daar onze tweede bus. Deze was bevrijdt kunnen worden uit de modder. De buschauffeur had echter niet goed nagedacht over zijn parkeerkeuze en stelde samen met ons vast, dat hij de bus voor een tweede maal had vast gereden. Weer werd het een bevrijdingspoging met man en macht. Gelukkig kon de bus nu sneller bevrijdt worden en konden we beginnen aan de rit naar huis. Na deze helse dag, ga ik nu een ontspannend weekend tegemoet.
Na twee weken in Tanzania te zijn, begin ik stilletjes aan de mentaliteit, de cultuur en de gedachtegang van de lokale bevolking te kennen. Wanneer je deze kent, is het veel gemakkelijker om met bepaalde situaties om te gaan en kan ik mezelf zo goed mogelijk aan mijn nieuwe omgeving aanpassen.

Tot volgende week!
Jana