Laatste stageweek
Blijf op de hoogte en volg Jana
27 April 2014 | Tanzania, Arusha
Mambo!
Deze week is voorbij gevlogen en voor ik het goed en wel besefte is het alweer zondag!
Maandag is onze laatste stageweek ingegaan. Ongelooflijk hoe snel de tijd voorbij is gegaan. Ik kan niet geloven dat wij al 2 maanden in Tanzania verblijven! Deze week verliep heel speciaal. De vroedvrouwen wisten dat we aan onze laatste week begonnen en namen een hele week lang afscheid. Ze vertelden ons vaak hoe hard we gingen gemist worden. Dit vond ik zeer ontroerend. Voor we naar Tanzania vlogen hadden we nog medisch materiaal gekocht voor het ziekenhuis. We hebben een doptone, twee extra batterijen, echo-gel, vliezenbrekers en knelbanden gekocht. Toen we deze cadeaus afgaven kregen we onverwachte positieve reacties gevolgd door hevige knuffels. De vroedvrouwen waren vooral heel blij met de doptone, de extra batterijen en de knelbanden. Zij hebben maar één doptone voor de hele dienst en dit is eigenlijk een beetje te weinig. Nu hebben ze er twee en dit vonden ze geweldig. Wel zagen we de hoofdvroedvrouw onmiddellijk vertrekken met de doptone. Dit vonden we een beetje raar dus vroegen wat zij ermee ging doen. Ze vertelde ons dat ze de doptone ergens achter slot en grendel ging leggen, want dat ze wist dat goed medisch materiaal soms plots verdwijnt om te verkopen. Toen we de knelbanden afgaven hadden we nooit zo’n positieve reactie verwacht omdat dit materiaal voldoende aanwezig is op de afdeling. Wij hadden knelbanden met een kliksysteem gekocht en dit vonden ze zeer goed! Al de andere knelbanden die ze op dienst hebben zijn rubberen zonder kliksysteem. Tijdens de week hebben we ze ook echt zien gebruiken om infusen te prikken in plaats van de handschoenen die ze hier anders voor gebruikten. Dit vond ik wel leuk. Ook de vliezenbrekers hebben we vaak zien gebruiken door zowel de gynaecologen als de vroedvrouwen. Donderdag was een speciale dag voor mij. Tijdens het uitvoeren van de bevalling merkte ik dat de barende vrouw (een eerst barende) nood had aan een episiotomie om een derde- en vierde graad ruptuur te voorkomen. Ik riep hulp in van een vroedvrouw voor het plaatsen van deze episiotomie. De vroedvrouw begon echter heel hard te lachen en zei mij dat ik dit moest plaatsen. Ik vertelde haar dat ik wel de theorie hiervan kende maar nog nooit in praktijk had uitgevoerd. Toen kreeg ik volgend antwoord: ‘Welcome in Afrika, you are not leaving Arusha before you have placed an episiotomie.’ Ik besefte dus dat ik geen hulp ging krijgen en raapte al mijn moed bij elkaar. Het ergste van de zaak vond ik persoonlijk dat deze vrouw besneden was en ik het gevoel had dat ik haar trauma opnieuw liet beleven. Ik merkte de angst in deze vrouw haar ogen toen ik de schaar vastnam. Ik probeerde in een mengeling van Swahili en Engels uit te leggen dat ik haar een knip ging geven om te voorkomen dat zij heel hard zou scheuren. De vrouw bleek mij verbazingwekkend goed te begrijpen. Ik plaatste de episiotomie - zoals ik geleerd had op school - tijdens een contractie en de vrouw bleek niets te voelen. Omdat het mijn eerste keer was durfde ik niet te groot knippen. Achteraf was ik heel blij aangezien een kleine knip bleek te volstaan. Ook heb ik deze vrouw nadien gehecht. Ik was verbaasd hoe groot het verschil in hechten is tussen een knip en een scheur. De normale anatomie met een knip is veel makkelijker terug te vinden dan bij een scheur. Eenmaal klaar met hechten was ik blij met het eindresultaat.
We hebben op onze laatste stagedag al het medisch materiaal dat we voor onszelf hadden meegenomen zoals steriele en niet-steriele handschoenen, mondmaskers en beschermschorten afgegeven. We wisten dat dit materiaal felbegeerd was door de vroedvrouwen omdat zij hier dagelijks naar vroegen. De vroedvrouwen reageerden zeer positief!
Deze week heb ik elke dag 1 bevalling gehad en staat de teller op 54. Na uitvoerig afscheid te hebben genomen van alle aanwezige vroedvrouwen, dachten we dat onze stage niet mooier kon afsluiten. Plots ontvingen we onderstaande sms van één van de vroedvrouwen: “My dear Dana and Jana, can I take this chance to say goodbye. I wish you a good safari to see animals and safe safari to your country. Tears are coming out of my eyes if I remember that you are leaving. One day will meet. We remember your support all the best and your education. Guten night! Jennifer”. We waren beide geraakt door de liefde die de vroedvrouwen voor ons hebben na twee maanden samen in ploegverband te hebben gewerkt. Ik vind het zeer fijn dat onze hulp de afgelopen maanden echt werd gewaardeerd en dat zij ons aangename collega’s vonden.
Donderdagavond zijn we Elise haar verjaardag en het einde van de stage gaan vieren in de ViaVia. Het was een zeer fijne avond en hebben afscheid genomen van de andere studenten waarmee wij twee maanden hebben doorgebracht. Zij zijn zaterdag al op vakantie vertrokken terwijl wij nog een week langer in Arusha blijven.
Zaterdagavond hebben we een unieke ervaring meegemaakt. Ons gastgezin was uitgenodigd op een trouwfeest en zij vroegen om mee te gaan. Hier moesten we niet lang over nadenken! De locatie was super gezellig. Deze bevond zich in een park versierd vol met lichtjes. Wij dachten echter wel dat dit feest zoals bij ons België voor één koppel was, tot we plots 3 bruiden zagen verschijnen. We hadden een zeer fijne avond met de ouders van ons gastgezin. Ik ben zeer blij dat ze ons hebben meegevraagd want nu hebben we de cultuur nog intenser kunnen beleven.
Volgende week gaan we een hele week voor school werken zodanig dat we zorgeloos aan onze safari en strandvakantie in Zanzibar kunnen beginnen.
Volgende week plaats ik mijn laatste blog. Tot dan !
Groetjes, Jana
Deze week is voorbij gevlogen en voor ik het goed en wel besefte is het alweer zondag!
Maandag is onze laatste stageweek ingegaan. Ongelooflijk hoe snel de tijd voorbij is gegaan. Ik kan niet geloven dat wij al 2 maanden in Tanzania verblijven! Deze week verliep heel speciaal. De vroedvrouwen wisten dat we aan onze laatste week begonnen en namen een hele week lang afscheid. Ze vertelden ons vaak hoe hard we gingen gemist worden. Dit vond ik zeer ontroerend. Voor we naar Tanzania vlogen hadden we nog medisch materiaal gekocht voor het ziekenhuis. We hebben een doptone, twee extra batterijen, echo-gel, vliezenbrekers en knelbanden gekocht. Toen we deze cadeaus afgaven kregen we onverwachte positieve reacties gevolgd door hevige knuffels. De vroedvrouwen waren vooral heel blij met de doptone, de extra batterijen en de knelbanden. Zij hebben maar één doptone voor de hele dienst en dit is eigenlijk een beetje te weinig. Nu hebben ze er twee en dit vonden ze geweldig. Wel zagen we de hoofdvroedvrouw onmiddellijk vertrekken met de doptone. Dit vonden we een beetje raar dus vroegen wat zij ermee ging doen. Ze vertelde ons dat ze de doptone ergens achter slot en grendel ging leggen, want dat ze wist dat goed medisch materiaal soms plots verdwijnt om te verkopen. Toen we de knelbanden afgaven hadden we nooit zo’n positieve reactie verwacht omdat dit materiaal voldoende aanwezig is op de afdeling. Wij hadden knelbanden met een kliksysteem gekocht en dit vonden ze zeer goed! Al de andere knelbanden die ze op dienst hebben zijn rubberen zonder kliksysteem. Tijdens de week hebben we ze ook echt zien gebruiken om infusen te prikken in plaats van de handschoenen die ze hier anders voor gebruikten. Dit vond ik wel leuk. Ook de vliezenbrekers hebben we vaak zien gebruiken door zowel de gynaecologen als de vroedvrouwen. Donderdag was een speciale dag voor mij. Tijdens het uitvoeren van de bevalling merkte ik dat de barende vrouw (een eerst barende) nood had aan een episiotomie om een derde- en vierde graad ruptuur te voorkomen. Ik riep hulp in van een vroedvrouw voor het plaatsen van deze episiotomie. De vroedvrouw begon echter heel hard te lachen en zei mij dat ik dit moest plaatsen. Ik vertelde haar dat ik wel de theorie hiervan kende maar nog nooit in praktijk had uitgevoerd. Toen kreeg ik volgend antwoord: ‘Welcome in Afrika, you are not leaving Arusha before you have placed an episiotomie.’ Ik besefte dus dat ik geen hulp ging krijgen en raapte al mijn moed bij elkaar. Het ergste van de zaak vond ik persoonlijk dat deze vrouw besneden was en ik het gevoel had dat ik haar trauma opnieuw liet beleven. Ik merkte de angst in deze vrouw haar ogen toen ik de schaar vastnam. Ik probeerde in een mengeling van Swahili en Engels uit te leggen dat ik haar een knip ging geven om te voorkomen dat zij heel hard zou scheuren. De vrouw bleek mij verbazingwekkend goed te begrijpen. Ik plaatste de episiotomie - zoals ik geleerd had op school - tijdens een contractie en de vrouw bleek niets te voelen. Omdat het mijn eerste keer was durfde ik niet te groot knippen. Achteraf was ik heel blij aangezien een kleine knip bleek te volstaan. Ook heb ik deze vrouw nadien gehecht. Ik was verbaasd hoe groot het verschil in hechten is tussen een knip en een scheur. De normale anatomie met een knip is veel makkelijker terug te vinden dan bij een scheur. Eenmaal klaar met hechten was ik blij met het eindresultaat.
We hebben op onze laatste stagedag al het medisch materiaal dat we voor onszelf hadden meegenomen zoals steriele en niet-steriele handschoenen, mondmaskers en beschermschorten afgegeven. We wisten dat dit materiaal felbegeerd was door de vroedvrouwen omdat zij hier dagelijks naar vroegen. De vroedvrouwen reageerden zeer positief!
Deze week heb ik elke dag 1 bevalling gehad en staat de teller op 54. Na uitvoerig afscheid te hebben genomen van alle aanwezige vroedvrouwen, dachten we dat onze stage niet mooier kon afsluiten. Plots ontvingen we onderstaande sms van één van de vroedvrouwen: “My dear Dana and Jana, can I take this chance to say goodbye. I wish you a good safari to see animals and safe safari to your country. Tears are coming out of my eyes if I remember that you are leaving. One day will meet. We remember your support all the best and your education. Guten night! Jennifer”. We waren beide geraakt door de liefde die de vroedvrouwen voor ons hebben na twee maanden samen in ploegverband te hebben gewerkt. Ik vind het zeer fijn dat onze hulp de afgelopen maanden echt werd gewaardeerd en dat zij ons aangename collega’s vonden.
Donderdagavond zijn we Elise haar verjaardag en het einde van de stage gaan vieren in de ViaVia. Het was een zeer fijne avond en hebben afscheid genomen van de andere studenten waarmee wij twee maanden hebben doorgebracht. Zij zijn zaterdag al op vakantie vertrokken terwijl wij nog een week langer in Arusha blijven.
Zaterdagavond hebben we een unieke ervaring meegemaakt. Ons gastgezin was uitgenodigd op een trouwfeest en zij vroegen om mee te gaan. Hier moesten we niet lang over nadenken! De locatie was super gezellig. Deze bevond zich in een park versierd vol met lichtjes. Wij dachten echter wel dat dit feest zoals bij ons België voor één koppel was, tot we plots 3 bruiden zagen verschijnen. We hadden een zeer fijne avond met de ouders van ons gastgezin. Ik ben zeer blij dat ze ons hebben meegevraagd want nu hebben we de cultuur nog intenser kunnen beleven.
Volgende week gaan we een hele week voor school werken zodanig dat we zorgeloos aan onze safari en strandvakantie in Zanzibar kunnen beginnen.
Volgende week plaats ik mijn laatste blog. Tot dan !
Groetjes, Jana
-
28 April 2014 - 15:27
Simonne Frans:
Hé Jana
de stage zit er op het is zeer fijn om te horen hoe blij de vroedvrouwen zijn met jullie geschenken,
en ook hoe ze jullie twee in hun hart gesloten hebben en U beiden zo waarderen,dat is werkelijk een fijne afsluiter.
veel liefs bomma xxx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
