HALLELUJA!

HALLELUJA!

Ik ben net thuis gekomen van de ochtendmis, samen met de moeder van ons gastgezin. Ik wilde heel graag eens een kerkdienst meemaken en ons moeder was zeer enthousiast om ons deze te laten zien. Ze nam ons mee naar haar vaste kerk om 7uur ’s morgens. Ik verschoot van de talrijke opkomst van op zijn minst 250 mannen, vrouwen en kinderen. De misviering verliep echter heel gelijkaardig als die bij ons in België gebeurd en er kwam minder zang aan de pas dan ik had gehoopt. Misschien had de aanwezigheid van de blanke pastoor gezorgd voor deze vergelijkbaarheid. De misviering heeft op zich 2 uur geduurd. Dit wat voor ons wel voldoende, aangezien we de taal waarin de pastoor sprak, niet verstaan.

Voor de rest van deze week hebben we dagdiensten gedraaid. Toen we maandag op stage kwamen, merkte we direct op dat er weer heel veel nieuwe gezichten waren. We stonden met 7 studenten + de vaste vroedvrouwen. Zoals jullie al wel kunnen raden, véél te veel volk dus. Hierdoor heb ik deze week niet heel veel leerkansen gehad. Deze week heb ik 5 bevallingen kunnen uitvoeren, hierdoor staat mijn aantal op 31! Nu komt de 40 wel heel dichtbij! Volgende week draaien we terug nachtshiften, dus gaan we meer leerkansen krijgen. Ondertussen zitten we ook al in de helft van onze stage. Het was dus tijd voor onze tussentijdse evaluatie te laten invullen door de lokale vroedvrouwen. Dit vond ik wel een spannend moment. Aangezien het hier een heel andere manier van werken is, is het soms moeilijk in te schatten of de vroedvrouwen nu vinden dat je goed of minder goed werkt. Na de nodige uitleg rond het evaluatiepapier te hebben gegeven, kreeg ik een zeer goede evaluatie terug. Dit was zeer fijn! Hierdoor weet ik voor mezelf dat ik goed bezig ben en dat ik op de manier dat ik nu werk, moet blijven verder werken.

Woensdagnamiddag hadden we een medical workshop rond tropische ziekten, gedoceerd door een lokale dokter. Deze dokter stamde af van de Massai, waardoor hij een duidelijk accent in zijn Engels had. Hierdoor was het soms heel moeilijk te begrijpen wat hij bedoelde, maar de workshop op zich was zeer interessant. Wat mij het hardste is bijgebleven, is het feit dat de vliegen hier één van de grootste oorzaak van oogontstekingen zijn. Je ziet hier heel veel mensen die lijden aan een oogontsteking. Blijkbaar komt dit door de vliegen die op het gezicht en in de ogen van de mensen kruipen en dan verder vliegen naar iemand anders. Deze workshop was ook een voorbereiding op de medical outreach die donderdag plaats vond. Bij deze medical outreach werden alle medische vrijwilligers verzameld bij een piepklein ziekenhuisje. We verdeelden ons in 4 groepen. Groep 1: security. De taak van deze groep, was de wachtende patiënten onder controle en in 1 rij te houden. Vooral de ondeugende schoolkinderen buitenhouden, was al een taak op zich. Groep 2: administratie. Deze groep zorgde voor de administratieve gegevens van de patiënten die zich aanboden. Groep 3: doktersbezoek. Hierbij mochten een aantal vrijwilligers het doktersbezoek bijwonen. Ook mochten we een paar medische onderzoeken stellen, zoals het nemen van de foetale harttonen, het beluisteren van de longen, palpatie van het abdomen,… Ook vertelde de dokter telkens, waar de patiënt juist aan lijdt en hoe hij deze diagnose stelde. Groep 4: Uitdelen van de medicatie. Na hun bezoek aan de dokter, kwamen de patiënten met hun medicatielijstje naar de laatste groep vrijwilligers. Deze namen de voorgeschreven medicaties en gaven ze aan de patiënten. Om voor voldoende variatie te zorgen, werd er een doorschuif-systeem ingevoerd. Hierdoor kwam elke vrijwilliger eens op elke plaats eens te staan. Zo hebben we ook ontdekt, dat er soms een paar patiënten tussen zaten die bepaalde klachten fakten, voor het krijgen van gratis medicatie. Gelukkig had de dokter dit meestal weer door en kregen zij soms geen medicatie. Sommige patiënten die hun ziek voordeden, kregen echter wel medicatie. Als ik hem vroeg waarom hij deze mensen medicatie gaf, desondanks dat ze niet ziek zijn, antwoorde hij niet echt op mijn vraag. Tegen de tijd dat we juist de deuren gingen sluiten, kwam er nog een vrouw met een pasgeboren baby van één week oud aan. We zagen onmiddellijk dat deze baby niet in een gezonde toestand verkeerde, omwille van zijn witte tong. We brachten haar nog snel tot bij de dokter en deze besloot dat dit kind moest worden meegenomen naar het ziekenhuis. Onderweg in de bus naar huis, maakten we dus een tussenstop in het ziekenhuis waar wij werken (Mount Meru Hospital). Hier werd het kind naar de neonatologie afdeling gebracht.

Donderdagavond sloot ik af, zoals elke donderdagavond hier al verlopen is. Een aantal van de vrijwilligers van Projects Abroad vertrokken naar huis en hadden een BBQ georganiseerd. Hierna zijn we met zijn allen iets gaan drinken in de Mango Tree. Zeer gezellig barretje, maar verbazingwekkend genoeg alleen maar blank volk aanwezig.

Vrijdag na dienst konden we de verleiding niet weerstaan en bezochten we voor een tweede maal de Massai markt. Hier heb ik enkele zeer mooie Kitenge’s gekocht, om hier een tweetal kleedjes van te laten maken. Dit is helemaal niet duur en het beste van al, op maat gemaakt!

Voor volgende week staat onze agenda minder vol, aangezien we nachtshiften draaien. Meer daarover horen jullie volgende week!

Veel liefs en groetjes,
Jana